hafiflik

bir haftadır dünyanın yaşanılası kalmış nadir yerlerinden birindeydim benim için. babam orda olduğu için değil. orda nefes almayı sevdiğim için. herkes bir anlamda bencilmiş bunu öğrendim. insanın babası bile kendini çok düşünürmüş yeri gelince evladından. eksikliğini hissettiğim şeyler için hep sevilme ihtiyacı duyduguma inandım. hep kimseyi sevmediği gibi sevsin insanlar beni. sevgilim önceki sevgililerinden çok, dostum herkesten çok sevsin istedim. öyle olmadıgını bildim hep, karşılaştırma bile yapmam hata ama özlem işte... artık geçtim hepsinden. az biraz değerli olduğumu hissetiren kim varsa yanındaydım. ama bu bir haftalık yalnızlıktan sonra insanın bütün değerlerin kendi içinde saklı olduğunu kavradım.sevmek bende de sevilmek başkasında değilmiş. insan önce kendini sevmeliymiş. kendisi tarafından sevilmeliymiş. aşkın her halini kendisi yaşayabilirmiş.