of

kimse yok konuşabileceğim şuan. baktım biri gitmiş birine mesaj attım cevap yok al işte korktuğum şey yine geldi. yalnız kaldım işte kendimi tartmak zorundayım ne zor. kazım koyuncu yanımda bi tek.yalandan mı davranıyorum etrafımdakilere? "söyleyemem derdimi kimseye" yi yaşıyorum şimdi işte. biri geliyor uf şu canımı çok sıkıyor diyo böyle bakıyorum çözüm bulmaya çalışıyorum falan nasılsa kendimi düşünmüyorum ya o işe girsem hiç çıkamam. başkalarının hayatlarında yaşamayı öğreniyorum bu sayede. bir bakıcam yıllar geçmiş ben yeni güç görmüşüm kendimde, kendi hayatımı görmüşüm çok geç...kıvranıyorum......dostlarımı özlemişim. yakınımdakiler birer birer sormaya başladı sesin soluğun çıkmıyor iyimisin demeye, hepsi onlardan uzakta kaldığım için kızıyor bilmiyorlar ki ben kendime bile uzağım... bazıları artık sormuyor bile sen böylesin zaten yakın olmamışsın hiç bana diyor. ben yine öyle dinliyorum yok be saçmalama diyemiyorum, evet napıyım ben böyleyim diyemiyorum. ben neyim sen söylesene bi? yalvarırım bi söyle tahmininden çok yardım ediceksin bana.lütfen...