sonunda...

kara bulutlar toplanır ya insanın tepesine gitsin artık der...ben o kara bulutlardan birine atlamış beraber yol almaya çalışıyorum. hiç düşmemişim şimdiye kadar üstünden hep mahkummuşum ona... hep daha kötüsü daha iyisi olamaz diye yetinmişim bir şekilde. ama bitti artık... sonunda yalnız üzgün ama tek başıma bakabilmeyi öğrendim dünyaya. diyorlar ki parçalanmış bir ailem varmış...keşke parçalanmış da olsa bir ailem olduğuna inanabilsem. hani melekler etrafımda hani korumuyorlar beni... susmak suçlamaları kabul etmek değildir neden anlamıyorlar. neden anlamıyorlar yorulmuşum işte, "saçmalamayın görmüyor musunuz ne haldeyim" diyemediğimi neden anlamıyorlar? neden birisi olsun tükenmiş olabileceğim ihtimalini düşünmüyor. tükendim duydunuz mu uzak durun artık!